Rozdział 27 - EPILOG Księgi I - Byleby nie był/a rudy/a

~Oczami Jace'a~

Nie mogę się doczekać, aż Clary wreszcie urodzi nasze maleństwo. Jej zachcianki w środku nocy potrafią zdenerwować człowieka. Przynieś to, przynieś tamto, posprzątaj swoje sztylety i inne bzdety tak teraz wygląda moje życie. Na polowanie chodzić nie mogę, więc wieczory spędzam z moją ukochaną, która zazwyczaj chce oglądać romantyczny film by móc zajadać się popcornem zalanym grubą warstwą karmelu. Nigdy nie zrozumiem ciężarnych kobiet.

Jest to już końcówka ostatniego trymestru, a Clary wygląda coraz gorzej a mianowicie zrobiła się bledsza, schudła i dodatkowo jej brzuch jest jak z Nowego Jorku do Afryki.. Mimo to kocham ją ponad życie, oraz próbuje wspierać w tak trudnych dla niej chwilach. Kiedy nie mogę zająć się rudowłosą ze względu na misje czy papierkową robotę w Instytucie zawsze jest przy niej Magnus, Alec, Jonathan, Luke lub Isabelle. Nie zostawiamy jej samej z dwóch względów. Pierwsze mogłaby się źle poczuć i byśmy o tym nawet nie wiedzieli, a po drugie czyha na nas niebezpieczeństwo ze strony Asmodeusza i Tris. Niby dziewczyna tylko, a może aż, odgrażała się Clary aczkolwiek do żadnych czynów nie doszło co może mnie jedynie cieszyć.

Dzisiaj są urodziny Jocelyn, więc całą rodziną postanowiliśmy wybrać się do Alicante w Idrysie na coś na kształt pomnika. Konsul zgodziła się na wybudowanie go na zasługi nocnej łowczyni, dokładnie rzecz ujmując za to, że ukradła i ukrywała kielich przed Valentinem chcąc odebrać sobie nawet życie by ten drań go nie dostał. Wieści te pozwoliły Clary na dobre oderwać się od żałoby, ale o matce nigdy nie zapomni.

Dzień był dość chłodny i wietrzny dlatego nikt z nas nie pozwolił rudowłosej iść gdziekolwiek póki nie ubierze się dość grubo. Założyła czarne grube getry, do tego zielony sweter i kurtkę a na nogach miała czarne kozaki na płaskiej podeszwie, ponieważ stanowczo zabroniłem jej noszenia koturn, szpilek i platform przez wzgląd na jej wygodę i aktualny stan. Mocno trzymająca się mojego ramienia ukochana czekała aż Magnus otworzy bramę. Gdy już to zrobił, a reszta rodziny przeszła już przez nią ona się zatrzymała wpatrując w nią.

- Clary skarbie, wszystko w porządku? Coś Cię boli? - zapytałem troskliwie bojąc się o psychikę rudowłosej.

- Nie, po prostu nie jest to łatwe. Na dodatek wciąż nie mogę zrozumieć co miała na myśli w moim śnie

- Nie martw się tym teraz bo to szkodzi Tobie i dziecku, a chodź do reszty. Spędzimy ten dzień w gronie najważniejszych dla nas osób – odparłem

- Razem? - dodałem

- Razem - Wypowiedziawszy to lekko pociągnęła mnie w stronę portalu, ale natychmiast zwolniła a na jej twarzy pojawił się grymas bólu

- Kochanie?

- To tylko skurcz, już przeszedł. Chodź bo się spóźnimy

Upewniwszy się, że z Clary już lepiej przeszliśmy przez bramę i tuż za rodziną, która na nas czekała, skierowaliśmy się w stronę Jeziora Lynn. Gdy dotarliśmy na miejsce znaleźliśmy tam średniej wielkości pomnik w kształcie obelisku z różowego granitu. Napis na nim głosił "Jocelyn Graymark wcześniej Morgenstern z domu Fairchild za zasługi dla Świata Cieni, niechaj spoczywa wśród naszych przodków".

- Postarali się, pomnik jest piękny – rzekła cichym głosem Maryse

- Masz rację, grawerunek na nim też jest niczego sobie – odparł Jonathan spoglądając na swoją siostrę – Siostrzyczko czy Ty dobrze się czujesz? Jesteś bardzo blada i spięta

- Jest okej, po prostu mam skurcze

- Przyznaj się od kiedy je masz kochanie – powiedziałem stanowczo, a zarazem delikatnie by nie zagęszczać atmosfery

- Od około godziny i coraz częściej – odpowiedziała

- Wracamy do rezydencji, Jace weź Clary na ręce, Jonathan z Isabelle i Lukiem biegnijcie przed nami i przyszykujcie ręczniki, wodę, oraz odpowiednią salę – Rzekła ostro Maryse. Czyżby Clary rodziła?

Na słowa mojej przyszywanej matki wszyscy ruszyli w stronę naszego domu. Gdy przybyliśmy na miejsce zostałem pokierowany do sypialni by położyć tam rudowłosą, a następnie Maryse z Magnusem mnie wyprosili. Stałem pod drzwiami jak słup nie mogąc się ruszyć. Z pokoju dochodziły krzyki mojej ukochanej, cierpiała, a ja nie mogłem nic zrobić i to mnie raniło w środku. Obok mnie stał Luke rozmawiający z Robertem, Jonathan podpierający ściany, oraz Alec otulający mnie swoim ramieniem. Słyszałem tylko wrzaski, a nie to co mówił do mnie parabatai. Nie obchodziło mnie nic innego oprócz zdrowia Clary i naszego dziecka.

Po około 40 minutach krzyki ustały, ale nadal nie mogłem wejść do pomieszczenia. Po jakimś czasie niecierpliwego czekania z mojej strony podszedłem do drzwi i już miałem zapukać gdy nagle wyskoczył zza nich Magnus poprawiający swoją fryzurę jak gdyby nigdy nic. Podszedł bliżej mnie, stanął na przeciwko, oraz zmierzył od góry do dołu

- Wyglądasz okropnie – rzekł Czarownik

- Magnus nie pora na to. Co z Clary? Co z dzieckiem?

- Spokojnie. Clary jest wyczerpana, ale czego można się spodziewać po porodzie? A co do dziecka jest zdrowe, oraz urodziła się wam dziewczynka

- Dz-Dzie-ewczynka? - wyjąkałem

- A co ja nie wyraźnie mówie?!

- Wyraźnie, po prostu szok. Byleby nie była ruda...

- Ruda czy nie ważne, że Twoja – Powiedział a ja już naciskałem klamkę gdy czarownik mnie przed tym powstrzymał gestem

- Chłopiec

- Co chłopiec?

- No urodził się też chłopiec – odparł a ja rozszerzyłem oczy ze zdziwienia – Nasz płomyczek urodził bliźnięta. Dziewczynke i chłopaka

- Bliźnięta?! - krzyknąłem zwracając na siebie uwagę wszystkich na korytarzu

- Noo to teraz nie będziecie mieli za wiele czasu dla siebie przyjacielu – rzekł Jonathan posyłając mi jeden ze swoich aroganckich uśmiechów sugerujących coś

- Jace, czy wszystko okej? Jesteś blady jak ściana – zapytał mój parabatai

- Eh daj mu spokój. Ma bliźniaki to się zdziwił – odparł obojętnie Magnus machając na to dłonią z której wyleciał kolorowy brokat

Wreszcie mogłem spokojnie otworzyć drzwi do sypialni, w której przebywała rudowłosa. Szukałem jej wzrokiem. Leżała na łóżku z dzieckiem w ramionach , a koło niej Izzy całująca dziecko w główkę, a gdzieś w oddali krzątała się Maryse. Piękny widok. Ciekawi mnie kiedy moja siostra będzie miała dzieci, ponieważ o dziwo dobrze wygląda z niemowlakiem na rękach. Podszedłem bliżej łóżka i chwyciłem wolną dłoń ukochanej, a następnie pocałowałem jej czoło.

- Hej, jak się czujesz Clary?

- Zmęczona, ale szczęśliwa – odparła i skierowała dziecko tak by mogło na mnie spojrzeć – patrz to Twój tata malutki

- TAAAK! Mam pierworodnego!!! - krzyknąłem na co oberwałem czymś w głowę od przyszywanej matki – Ałaaa, dobra już się nie dre

- Chcesz go na ręce?

- A mogę? - zapytałem na co żona skinęła głową i ostrożnie podała mi dziecko, a ja najdelikatniej w świecie trzymałem naszą kruszynę w ramionach. Miał zielone oczy po Clary. Byleby nie był rudy..

- Jace, jak go nazwiemy? Mówiłeś, że imię się znajdzie jak już się dziecko urodzi

- Na drugie chce mu dać Stephen, po ojcu, a pierwsze może wymyślisz Ty? - powiedziałem wpatrując się w synka. Teraz już wiem czemu ludzie tak się podniecają takimi niemowlakami. Są urocze po prostu

- Hmmm.. Co sądzisz o Tobiasie?

- Tobias Stephen Herondale. Ładnie brzmi

- Dobrze to teraz Izzy daj mi małą, a weź Tobiasa bo bez dziecka długo nie wysiedzisz – rzuciła Clary na co czarnowłosa pokazała język, ale wykonała życzenie.

- No blondasku wymyśl imię dla dziewczynki. Na drugie chcę by miała Jocelyn a co do pierwszego to nie mam kompletnego pojęcia jakie by do niej pasowało

- Elena Jocelyn Herondale, podoba Ci się?

- Idealne. Kocham Cię aniele – powiedziała rudowłosa, a ja wpatrując się w również szmaragdowe oczy Eleny, takie jak ma jej brat lub mama, odpowiedziałem

- A ja kocham Was i obiecuję was chronić.

To już jest koniec, jesteśmy wolni, możemy już iść...

A tak na poważnie dziękuje Wam za to, że czytacie tego bloga, komentujecie i jesteście ze mną :)

Kto jest chętny by za tydzień przeczytać prolog do Księgi II?! W ogóle ma to sens według was czy lepiej zakończyć szczęściem i wymiotowaniem tęczą? :D

WOW cały rozdział oczami Jace'a to chyba nowość :P