Rozdział 11 - Ona wie co robi

Na wstępie chciałam życzyć kobietom (młodszym lub starszym to bez znaczenia) wszystkiego co najlepsze z okazji naszego dnia. Aby uśmiech wam nigdy nie schodził z twarzyczek, byście wyglądały zawsze świetnie jak Magnus choć dawkujcie brokat! :D
Życzę wam również byście znalazły swoją drugą połówkę jak Jace Clary i odwrotnie. Byście nigdy się nie poddawały tylko dążyły do celu.
Jeśli ktoś tu kocha trylogię czasu to życzę by przeżył największe przygody w swoim życiu jak Gwendolyn i Gideon. Fanki Akademii Wampira pragnę byście znalazły taką przyjaciółkę jak Lissa/ Rose a po nocach by śnił wam się Adrian Iwaszkow palący swoje papierosy :D

~Oczami Clary~

Gdy się obudziłam Jonathana nie było. A może już Sebastiana sama nie wiem. Pewnie Jon nie mógł długo zapanować nad demonem a ten poszedł załatwiać swoje sprawy zostawiając mnie w domu.

Sprawdzam czy mam przy sobie stelę. Poczułam ulgę gdy jej dotknęłam, teraz tylko muszę ją schować w moim pokoju. Postanowiłam, póki jestem sama, wysłać ognistą wiadomość by się nie martwili tak bardzo moi bliscy. Resztę dnia spędziłam głównie na nudzeniu się. Sebastian nie wrócił do domu. Co planuje?

~4 dni później~

Nadal nie ma postępów w mojej misji.Gdy wstałam marzyłam tylko o jednym.Poszłam wziąc gorący prysznic bo musiałam się obmyć po całej nocy pełnej koszmarów. Nawet nie chce o nich myśleć. Gdy wyszłam owinięta ręcznikiem ubrałam się w najmniej odsłaniający ciało strój. Isabelle skarciłaby mnie za to śmiałam się w myślach.

Gdy to zrobiłam zeszłam do kuchni i gdy szykowałam omleta z warzywami ktoś objął mnie od tyłu i się przytulił. Sebastian

- Co moja królowa robi? - królowa? HAHAHAHA dobre mi
- Omleta z warzywami,zjesz też?
- Nie dzięki. Czy ja zasnąłem w nocy bo nie pamiętam nic?- ten jego szelmowski uśmiech doprowadza do bólu głowy. Nie jest taki jak u mojego anioła Jace'a.
- W sumie nie wiem, też chyba przysnęłam – odsunęłam się i siadłam do stołu z posiłkiem na talerzu. Sebastian przypatrywał mi się podejrzliwie
- Jeśli próbujesz podstępu tak jak kiedyś gdy mnie zabiłaś, odpuść sobie nie zabijesz mnie kolejny raz – i nie zamierzam dodałam na głos
- Ubierz się w coś... ładniejszego na wieczór
- Gdzie idziemy?
- Niespodzianka – poruszył dziwnie brwiami i odszedł

Matko Boska gdzie on mnie znowu ciągnie? Jakby nie wystarczyła mu moja obecność tutaj w tej dziurze. Nawet nie będe próbowała się dobrze bawić gdy przyjaciele i rodzina tęsknią za mną tak bardzo jak ja za nimi.

Cóż szykowanie się na wyjście nie zajęło mi długo. Żeby nie zdenerwować Sebastiana ubrałam się w delikatną, ale zarazem lekko odsłaniającą dekolt i nogi sukienkę. To powinno zwrócić jego uwagę na mnie a może wtedy odzyskam brata.

Gdy zeszłam po schodach usłyszałam ciche WOW i wzrok skupiony na mnie. Sebastian zaproponował mi swoje ramie a ja je przyjęłam. Trzeba się przylizać prawda?

- Wyglądasz przepięknie siostro – powiedział zupełnie obojętnie
- Dziękuję – szepnęłam

~Oczami Aleca~

Od ostatniej wiadomości Clary minęło kilka dni. Jace od tego czasu nie chce wyjść z sali treningowej, którą zaprojektował w swojej rezydencji. Każdy się o niego martwi a najbardziej Jocelyn, Maryse i oczywiście Isabelle. Czasem próbujemy go zmusić do posiłku, udaje się bardzo rzadko. Ćwiczy bez odpoczynku nawet po 12-15 godzin dziennie. Muszę prosić Magnusa by zrobił coś by go uśpić. Wtedy zanosimy go do sypialni jego i Clary. Bardzo cierpi bez niej nie mniej jednak niż Jocelyn i Luke. Każdy smuci się na swój sposób. Na początku nie lubiłem jej, ale teraz jest dla mnie prawie jak siostra. Wszedłem na salę by zobaczyć co z blondynem. Tłukł właśnie worek treningowy, z daleka było widać, że jego dłonie są w złym stanie

- Jace chodź się przejść

- Jestem.Zajęty – mruknął. Cholera czy musisz być taki trudny?

- Przestań się tak zachowywać, straszysz nas. Gdyby ktoś doniósł o tym Clary nie wykona tej swojej misji bo zacznie się bać o Ciebie! Czy jesteś ślepy i nie widzisz jak Cię każdy po kolei kocha? Martwimy się ... - może to mu da do myślenia?

- Nie prosiłem się o to. Chce ją tutaj nie rozumiesz? ZOSTAWIŁA MNIE! - ty imbecylu pomyślałem

- Nie widzisz, że tu nie chodzi tym razem o CIEBIE? Ona chce odzyskać brata dlatego Ci o tym nie powiedziała bo nie dałbyś jej iść. Z jednej strony rozumiem boisz się o Clary, ale na litość boską ona wie co robi Jace!

- Nie broń jej! Nie miała prawa tak postąpić. Nie kocha mnie, przyjęła zaręczyny i zostawiła! - upadł, podbiegam zobaczyć tętno i odetchnąłem z ulgą. Oddycha, tętno jest dobre, więc dlaczego zemdlał?

- MAGNUSIE! KTOKOLWIEK! - krzyczałem niosąc go do salonu i kładąc na kanapie. W momencie każdy przybiegł i gdy zobaczyli blondyna oniemieli

- Co się stało? - krzyknęła Maryse

- Nie wiem, zemdlał – powiedziałem patrząc jak Magnus coś nad nim robi

- Pewnie jego organizm ma dość – wyszeptał Robert obejmując Iz i mamę. Niby po rozwodzie, ale dalej ją kocha. Widać to w jego spojrzeniu.

- Musi poleżec kilka dni i powinno być z nim wszystko w porządku – odetchnęliśmy z myślą, że będzie dobrze
- Magnusie, dziękuje – powiedziałem do niego z miłością uśmiechając się
- Dla Ciebie wszystko mój groszku – mrugnął okiem i siadł w fotelu a ja podszedłem siadając mu na kolanach.

Oby wszystko się ułożyło a Clary wróciła. cała i zdrowa. Rozległ się krzyk. Poznałem go, dochodził z odległości kilku metrów. Coś było nie tak z Izzy, zaczęła krwawić z brzucha i osuwać się na ziemie. Robert zdążył ją złapać i zaniósł do jej pokoju rysując swoją stelą iratze.

- Iz? Izzy?! - krzyczę

- Spójrzcie na runę – powiedział Luke. Runa parabatai blisko jej serca zaczęła blednąć

- O Boże Clary! – Jocelyn zanosiła się płaczem. Najpierw Jace teraz Clary i Izzy. Co jeszcze się wydarzy?


Tak wiem rozdział krótki, błagam nie nasyłajcie na mnie Clave za to!