Ważne info + 13 rozdział - Za jakiś czas..

Na początek chciałam wam wszystkim podziękować za komentarze i wyświetlenia. To dla mnie na prawdę bardzo wiele! Muszę was powiadomić, że zadecydowałam iż rozdziały będą się pojawiać w poniedziałki i piątki :) To tyle, zapraszam do czytania

~Oczami Clary~

Co się ze mną dzieje? Gdzie jestem? Czy jestem martwa?

Zadaje sobie te pytania od dawna, ale dalej nie odkryłam sensownej odpowiedzi. Może na prawde nie żyje? Ale czy tak wygląda niebo? Nie sądze.

Jestem w tej ciemności od bardzo dawna. Przynajmniej tak myślę, że od dawna. Ostatnie co pamiętam to grymas zmartwienia na twarzy Sebastiana. Czyżbym była bliżej od odzyskania brata niż uważam? Możliwe. W końcu mój sen zmienił scenerie. Pojawiłam się w białej sali. Pewnie znowu zostałam wezwana przez Ithuriela, ponieważ poznaje ten pokój. Miałam rację. Anioł już czekał na mnie na środku sali.

- Witaj Clary

- Witaj Ithurielu. Coś się stało, że znowu się widzimy? - zapytałam unosząc lekko brwi i tworząc przy tym lekkie zmarszczki na czole

- Powiedziałem, że ześlę Ci niedługo runę, która uratuje Twojego brata. Za jakiś czas się wybudzisz. Nie trać zbyt wiele czasu na podchody z nim. Im szybciej to zrobisz masz większe szanse na efekt zaskoczenia. Masz stelę? - powaga w jego głosie aż wbija mnie nogami w podłogę

- Tak, mam

W tym momencie strasznie rozbolała mnie głowa. Anioł zniknął i sala również. Zobaczyłam liczne linie i zawijasy. Muszę zapamiętać je inaczej strace to co zostało mi zesłane z góry. Otworzyłam oczy, było ciemno w pokoju a nade mną nachylał się Sebastian. Poczułam dłoń na moim policzku i ręke splecioną z moją. Na jego twarzy nie było wymalowane żadne uczucie, a jego oczy były w kolorze smoły

- Nareszcie. Jak się czujesz? - zero emocji, to na pewno ta demoniczna strona

- Lepiej, co się stało?

- Jeden z demonów Cię zaatakował. Bałem się, że cię straciłem i się nie obudzisz. Straciłaś dużo krwi – ton w którym to wypowiedział był bardzo obojętny. Musnął delikatnie moje czoło swoimi wargami – a teraz się prześpij i wydobrzej. Mamy wiele do nadrobienia

Jak powiedział tak zrobiłam. Nawet nie wiedziałam, że jestem aż tak zmęczona. Niebywałe, że można tego wcale nie odczuwać

Następnego dnia dałam radę już wstać i robić niewielkie czynności oczywiście na lekach przeciwbólowych. Poszłam pod prysznic a gdy stanęłam przed lustrem oniemiałam. Miałam około 6cm blizny. Blizna tak szybko się pojawiła na miejscu rany? Ciekawe jak, ale w sumie nie interesuje mnie to. Najważniejsze, że żyje i mogę dokończyć moją misje, a następnie wrócić do rodziny i przyjaciół. Do mojego ukochanego. Do Jace'a. Ubrałam się, ale zostałam boso. Jeszcze się zabije na szpilkach a w świecie nocnych łowców byłby to wstyd.

Zostałam w pokoju i oglądałam jakąś komedie romantyczną z Jennifer Lopez. Do pokoju wszedł Sebastian. No to teraz będzie zabawa braciszku pomyślałam. Siadł przy łóżku i przytulił mnie

- Jak się czujesz siostrzyczko? – uśmiechnął się tak jak zawsze, zobaczyłam zieleń w jego oczach, która po chwili zmieniła się w głęboką czerń

- Nawet dobrze tylko jestem jeszcze na lekach – powiedziałam kierując wzrok ponownie w stronę telewizora

- Nie mogę dłużej czekać Clary. Mam dość – o co mu chodzi?

- Czego masz dość?

- Zapieczętujmy Twój wybór – gdy wymówił te słowa zadrżałam. Co on zamierza? Po chwili rzucił się na mnie i siadł okrakiem przytrzymując moje ręce w górze.

- Bądź grzeczna to nie zaboli. Jace zrobił mi grunt pod to co zamierzam – szelmowski uśmiech pojawił się na jego twarzy. Chciałam krzyknąć, ale wiedziałam że wkurzy to go jeszcze bardziej.

~Oczami Magnusa~

Wszyscy byliśmy przytłoczeni sytuacją, ale była już mniej więcej opanowana. Jace wrócił do domu cały i zdrowy. Niestety po Clary ani śladu. Nie potrafimy jej namierzyć, ale ze swoją mocą wróci tu do nas. Nie możemy tracić nadziei. Wieczorem zostaliśmy z Alec'iem sami w swoim pokoju. Wreszcie cisza i spokój. Mogliśmy spędzić troche czasu razem. Leżeliśmy w łóżku trzymając się za ręce. Oddychaliśmy ciężko po małym wyczynie sprzed chwili.

- Kocham Cię Magnusie – powiedział pieszczotliwie mój kruczowłosy chłopak

- Ja Ciebie też mój groszku – odpowiedziałem siadając na nim i całując czule, ale zarazem delikatnie

- A teraz zajmijmy się tym czym powinniśmy – powiedziałem nakrywając nas kołdrą

~Oczami Jocelyn~

Leżałam już w łóżku razem z moim mężem. Luke trzymał mnie delikatnie za ręke i pocieszał

- Znajdzie się skarbie, a teraz prześpij się. Brakuje Ci snu widać to po Tobie – powiedział z troską w głosie całując mnie w policzek

- Luke musze Ci coś powiedzieć – spojrzał w moją stronę zdziwiony – wiem o tym od 2 miesięcy, ale nie chciałam Cię martwić. Jestem w ciąży – siadł i spojrzał w ścianę. Nie odzywał się dłuższy czas – Luke? Luke powiedz coś, proszę

- Jocelyn ta nowina jest... przecudowna! - zaczął całować mnie czule w usta. Tak bardzo mi tego brakowało. Tyle mamy teraz problemów z Clary i Sebastianem, że dawno nie okazywaliśmy sobie żadnych czułości

- Więc... cieszysz się? - zapytałam przejęta jego początkową reakcją

- Jak mógłbym się nie cieszyć? Będziemy mieli dziecko i miałbym być zły czy coś w tym stylu? Absolutnie. Jestem wniebowzięty skarbie. Jak Clary wróci to będzie się cieszyć razem z nami. Jestem tego pewien. A teraz chodź spać. W tym stanie potrzebujesz tego – przytulił mnie i dotknął ręką mojego brzucha. Jeszcze nie był zaokrąglony jest zbyt wcześnie.

Poczułam ulgę gdy powiedziałam o ciąży Luke'owi. Teraz mogę zasnąć w spokoju.

Gdy rano wstałam, wzięłam prysznic i się ubrałam postanowiłam zejść na dół na śniadanie z moim mężem. Przy stole siedzieli wszyscy, więc skierowaliśmy się na nasze miejsca trzymając się za ręce.

- Cóż za gołąbeczki – powiedział Magnus całując Aleca w policzek

- Chcemy wam coś powiedzieć – Luke spojrzał na mnie zachęcając bym to ja przekazała dobrą wiadomość. Wszystkie oczy skierowały się w naszą stronę. To stresujące.

- Jestem w ciąży – Szok i niedowierzanie malowały się na twarzach wszystkich zebranych

- Gratulacje Joc! – powiedziała szczerze Maryse

- Który miesiąc? - zapytała Izzy

- Coś między drugim a trzecim, nie jestem pewna – odpowiedziałam grzecznie

- Hmm.. to stąd Twoja aura jest taka inna – rzekł spokojnie Magnus uśmiechając się do mnie

- Cieszę się waszym szczęściem Luke – Jace wydawał się smutny gdy to mówił, ale mogę być pewna, że te słowa są z jego strony szczere

- Dziękujemy wam – powiedział mój ukochany po czym wszyscy zaczęliśmy jeść śniadanie.

Atmosfera pierwszy raz od wielu dni była spokojna i miła. Jednak nie możemy zapomnieć, że Clary spędza czas z tym psychopatą a ten niewiadomo co jej robi...